Een paar jaar geleden had ik mijn eerste sprekersklus in een grote zaal, in opdracht van een ministerie. Ik was supertrots dat ik gevraagd werd op een event met een kleine 900 man in de zaal.
Het liep alleen niet precies zoals ik gehoopt had… 😳
Ik was pas net begonnen als ‘muzikaal spreker’. Grote zalen was ik wel gewend als muzikant, meer op de achtergrond. Maar niet als spreker, in de spotlights. Ik vond het spannend, maar had er vooral veel zin in.
De aankondiging, die zal ik waarschijnlijk nooit meer vergeten. “Goedemorgen allemaal. Jullie weten nog wel dat deze dag de vorige keer geopend werd door Victor Mids” begon de dagvoorzitter. “Maar die is er dit keer niet…”
“Aaahh” klonk er uit 900 kelen. “Maar, wij hebben wel….. NICOLAAS DUIN !!!”
Toen dacht ik voor het eerst: o jee, dit gaat niet goed. En inderdaad, niemand in die zaal had ooit van mij gehoord, dus mensen keken elkaar aan van ‘wat? wie??’
Maar het werd nog veel erger. Want toen sprak ze de legendarische woorden: “Kom op jongens, laten we hem een kans geven.” 😳
Ai ai ai. Hoe ging ik dat oplossen? Ik besloot dat er meer energie nodig was. In een soort reflex sprong ik het podium op om er vol gas tegenaan te gaan. Nu ik wat meer ervaring heb weet ik dat het verstandiger was geweest om juist eerst te zakken in de energie. Op die manier connectie maken en van daaruit iets opbouwen. Maar nee, zo ging het niet…
Tijdens mijn sprong schoot de zender van mijn microfoon uit de houder en viel op de grond. De kabel werd aangespannen en vloog volledig uit de headset van mijn hoofd. “KKGGGGGRRGG” klonk het. Ik had alleen nog het uiteinde in mijn hand met het microfoontje. Nu moet ik snel iets grappigs verzinnen, dacht ik nog bij mezelf.
En zowaar, er schoot iets door mijn hoofd. Ik zei in de microfoon: “waar is Victor Mids als je hem nodig hebt?”
Best geestig, al zeg ik het zelf. Ik verwachtte dan ook een vette lach uit de zaal. Maar nee hoor… Het bleef muisstil. 900 paar ogen staarden mij aan. Al die mensen dachten waarschijnlijk: “wie is die gast?” “Wat doet ie?” “Hoort dit erbij?” “Is dit een act?”
Het leek een eeuwigheid te duren voordat een lieve technicus mij kwam redden met een andere microfoon. Daarna heb ik zo goed mogelijk mijn verhaal verteld. Gek genoeg weet ik daar niet veel meer van, maar het zal zeker niet mijn allerbeste presentatie ooit zijn geweest. Na afloop waren er toch mensen die me kwamen vertellen dat ze het zo origineel vonden. Of dat over de opening ging, of over de rest van de talk, dat weet ik niet.
Heeft het mij onzekerder gemaakt? Nee, in tegendeel. Sindsdien sta ik een stuk relaxter op het podium. Want hee, als zelfs dit goed komt, dan komt alles goed!
Dus de tip van de dag, luister altijd naar Berry Stevens: “Vooral doorgaan!!!” 💪
Menu
