Aan het begin van mijn muzikantenloopbaan nam ik elk optreden aan. Dus toen een collega belde met de vraag of ik samen met hem in een winkelcentrum live muziek wilde maken, zei ik enthousiast: “Natuurlijk, leuk, doen we!”
“Maar,” zei hij met nadruk, “je moet wel een pak aan! Vind je dat niet erg?”
Nou moet je weten dat ik er graag netjes uitzie. Dus nee, dat vond ik absoluut geen probleem. Sterker nog, ik had net een gloednieuw pak gekocht dat als gegoten zat. Ik was blij met elke gelegenheid om dat pak weer eens aan te trekken!
Dus daar ging ik, in mijn mooie kleren, naar het winkelcentrum. Terwijl we koffie dronken, zei mijn collega: “Wat zie je er netjes uit!” Yes, ik voelde me top in mijn nieuwe pak. Maar na de koffie vroeg hij: “Zullen we ons dan maar eens gaan omkleden?” Huh, omkleden??
Langzaam viel het kwartje. Hij had het over een *verkleedpak*… 😳. Het was 4 oktober… Het was DIERENDAG… Ik moest een kattenpak aan! “Ik had je toch gevraagd of je het oké vond om een pak aan te doen??”
Totale miscommunicatie. Er zat niets anders op: even later stond ik in een KATTENPAK muziek te maken in een winkelcentrum. Ik voelde me tamelijk hopeloos.
Elke 4 oktober moet ik hier weer aan denken. Nu, 20 jaar later, heb ik dit trauma bijna verwerkt. Ik kan er zelfs al een beetje om lachen.
Er zijn geen foto’s van die dag 😅. (En anders zou ik ze hier niet delen. 😁)
Menu
