Het gebeurt overal om ons heen, en steeds sneller. Organisaties moeten mee, maar verandering voelt vaak oncomfortabel. Het creëert onzekerheid en ja, het is soms best eng — want je weet nog niet precies hoe de nieuwe situatie eruit zal zien.
Tijdens mijn presentaties over verandering ga ik dat ongemak graag aan. Hoe? Door samen met de zaal (meerstemmig!) te zingen. 🎤😳
Voor sommigen is dat echt ver buiten de comfortzone, zingen met allemaal collega’s om je heen. Vreselijk! Maar uiteindelijk vind (bijna) iedereen het leuk. Ik speel voluit mee op de piano en binnen no-time klinkt het eigenlijk altijd fantastisch. En weet je wat? Samen zingen zorgt direct voor verbinding.
Want wat mij altijd opvalt, is dat er drie typen mensen zijn in zo’n proces:
👉 1. De enthousiaste pioniers. Deze groep denkt: “Hè hè, eindelijk! Samen zingen, dat hadden we veel eerder moeten doen.” (Dit is meestal een kleine groep 😉)
👉 2. De aarzelende meezingers. Deze groep begint met: “O nee, niet zingen, alsjeblieft!” Maar al snel merken ze dat het eigenlijk best leuk is. Het klinkt goed en ze zingen steeds iets harder en enthousiaster mee.
👉 3. De ultieme sceptici. Deze groep begint met: “Samen zingen? Wat een slecht idee!” En zelfs nadat het gedaan is, blijven ze erbij: “Nee, dit was echt geen goed idee!” 😅
En nou komt het:
Op de werkvloer zie je precies hetzelfde bij transformaties:
✅ 1. De pioniers denken: “Hè hè, eindelijk! Dit hadden we vijf jaar geleden al moeten doen!”
✅ 2. De aarzelenden vragen zich af: “Verandering… wat betekent dat voor mij?” Maar gaandeweg raken ze steeds enthousiaster.
✅ 3. De sceptici zeggen: “Dit is geen goed idee!” En als alles is veranderd, zeggen ze nog steeds: “Nee, dit was echt geen goed idee!!!”
En dat is prima! Die laatste groep is net zo belangrijk. Zij stellen vaak de kritische vragen die nodig zijn. Misschien zijn dit de dissonanten in het team. Maar weet je wat het mooie is? Dissonanten maken harmonieën juist interessanter en rijker — in muziek én in je organisatie.
Foto: Nick Steinbuch
